سلام دوست گرامي
ضمن سپاس از حضور و تذکر شما، مطلب ذيل در جواب آنها ارسال شد اگر منتشر کنند:

اهل علم مي دانند که فقها قاعده اي دارند به نام " تسامح در ادله سنن" که بر اساس اين قاعده، مثلا ادعيه اي که مضامين آنها در روايات ديگر آمده باشد را تصحيح مي نمايند و لو اينکه به ظاهر (!) سند آنها مقبول نباشد.
البته شايد برخي از مدعيان (!) ندانند که هر روايت مرسله را ضعيف نمي شمارند.
بلکه بسياري از روايات مرسله که مضامين آنها در ديگر روايات آمده باشد، مقبول است.
گذشته از اينکه حتي روايات ضعيف را نيز ما طرد نمي کنيم چرا كه برخي از روايات ضعيف برخي ديگر را تقويت مي كند و از مجموع روايات ضعيف مضمون مورد اتفاق آن ثابت مي شود.
اين قاعده اي است که هم رجاليون شيعه قبول دارند و هم رجاليون اهل خلاف دعاي صنمي قريش دعايي که امام علي عليه السلام در قنوت خود آن را مي خواندند.
و سخن شيخ انصاري در تاييد اين مطلب، بهترين دليل بر صحت ان است....
البته کلام علامه مجلسي نير مهر تاييد و تکميل اين مطلب است...
مرحوم شيخ علي نمازي در قسمت مقدمه رجال خود ( مستدرک علم رجال الحديث ) بيان مي نمايد که در بررسي احاديث، هم سند مهم و هم متن روايت!
و البته بسياري روايات هستند که شايد در ظاهر سند آنها ضعف ديده شود ولي به دليل عمل اصحاب اماميه به آنها، روايت تصحيح شده است.
مثلا: روايتي که مشهور است در مورد وجوب طمانينه در نماز، مخدوش است و بنابر کلام مرحوم صاحب حدائق، اجماع علما دليل بر قبول آن است.
در رجال و فقه، چنين کلامي مشهور است: ضعف الروايه منجبر بعمل الاصحاب!